1 Kap. Hier byrias lag Guta, ok segia so at fyrstum.
Þitta ir fyrst upp-haf i lagum orum, þet wir skulum naika haiþnu ok iatta kristnu, ok troa allir a ann guþ allswaldanda,[1] ok hann þar biþia, þet hann unni oss ar ok friþ, sigr ok hailsu, ok þet et wir magin halda kristindomi orum ok tro wari retri ok landi oru bygþu, ok wir magin hwern dag þet sysla i allum giarningum ok wiliam orum, sum guþi ([2]sei dyrþ i ok or sei mest þarf at beþi til lifs ok sialar.
2 Kap. Af barnum.
Þet ier nu þi nest, at barn hwert skal ala, sum fyt verþr a landi oru, ok ekki ut-kasta. § 1. Wita skal hweriun kuna seng sina, þan han i barn-farum liggr, fai miþ sir witnis-kunur twar, griþkunu ok grannkunu, et barn wari datt burit, ok ai gingin hennar handa-werk til. § 2. þa en frels kuna werþr at þi sann, et haan hafi barni spillt, þa byti han þriar markr, þegar sum þet kumbr upp firi kirkiu-menn, utan þi at ains, et han hafi fyrr skiptat sett mal, ok henni bieri lerþr maþr fullt witni um, þa inni han skript sina; en engin maþr ([3]a þar sak a. Þa en han dular, ok kumbr mal upp firi þings-menn, werþr han skir, þa hafi han sinar þriar markr af þaim, sum hana vitr,[4] ok symdar-aiþ miþ siex; þa en han werþr full, þa byti han þriar markr sokninni, en sokn windr sykt; þa en mal kumbr upp firi þings-menn, þa byti þriar markr þingi ok aþrar þriar proasti, en haan at sann werþr. En kumbr mal upp firi alla lyþi, ok werþr han enn siþan at sann, þa laupr i tolf markr wiþr landa alla. Hafr han ai fe at byta, þa flyi land, ok liggi hwerium manni þriar markr wiþr, sum hana hysir eþa haimir eþa henni mat giefr. Þa en han will ai til aiþs at ganga, þa ir han þau full ok felld at þy mali. Þa en hinir ganga atr-mals, sum henni sak kenndu, ok vilia ai [fe][5] framm-leggia, þa skulu menn hana saklausa dyma ok skira þess mals; en þair symin hana miþ aiþum ok takin henni orþ af baki, sum a legþu. Þa en han gangr wiþr, et han moþir war, ok kallar barn wara datt burit, þa þarf ai henni fe framm-leggia. En menn wilia henni mistroa um, ok engar hafr han witnis-kunur þar, sum miþ henni waru, þa en han i barn-farum war. § 3. Þa en ambatnu manns werþr slikt mal kennt, þa leggir engin henni maira fe framm,
