[ 532 ]Þangbrækka (þengbrækka), f. skog:
silva. bæra skiold ivir þ., d. ä. infalla
(egentl. genom skogen) i riket med
väpnad hand: armata mann (per
terminalem silvam) in regnum invadere.
I. O. 4; II. O. 1: 8; Add. 5: pr, ubi cod.
G. pro -ku habet thængbrinku. H. v.
orta est a poëtica circumlocutione, qua
veteres appellarunt arbores v. silvas
þang bræcku (non þangbrecku, ut
refert Ih.) v. iordar, backens eller jor-
dens tång: algam clivi v. terrae (vide
vidar heite, in Edda Island. ed. a P.
J. Resenio, Havn. 1665.), quae duo
vocabula, þang et bræcku, demum in
unum sunt conflata. Non igitur h. v.
denotat litus maris, ut crediderunt Stj.,
Locc. et Ver., nec pontem litoralem,
ut in Lex. Iur. statuit Locc. [ 533 ][ 534 ][ 535 ][ 536 ][ 537 ][ 538 ][ 539 ]