við meið. Ok Vinga meiðr drupir (nú), ná-reiðr, á nesi, þar er (þat) deilir víkr. Þar er Straumeyar-nes (orðit) fiöl-kynnt um fylkis hrœr, merkt (með) steini.
28 Kap.
Iörundr, hinn er endr of-dó, varð lífs of-lattr í Lima-firði, þa er há-bióstr hörva Sleipnir skyldi of-bera Guðlaugs bana, ok Hagbarðs höðnu[1] leif gèkk hersa valdi at halsi.
29 Kap.
Ána-sótt knátti endr of-standa Ön at Uppsölum, ok þrá-lífr skyldi öðru sinni þiggia ióðs aðal: ok (hann) hverfði at sèr enn[2] mióvara hlut sveiðuðs mækis, er áttunga rióðr liggiandi drakk ok-hreins lögðis odd. Hárr austr-konungr mátti-t of-halda upp hiarðar mæki.
30 Kap.
Týs lof-sæll áttungr fló úr landi (fyrir) Tunna ríki; enn farra triónu rauð á Agli iötuns eykr, flæmingr, sá er áðan lengi hafði brúna-hörg of-borinn of aust-mörk. Enn hœfis hiörr stóð, skíð-lauss, til hiarta (á) skilfinga nið.
31 Kap.
Duganligr Ottar fèll fyrir Dana vápnum und ara greipar. Her-gammr sparn á Vendli (með) hrægum fœti þann viti borinn[3] (mann). Frá ek þau Vötts ok
- ↑ höðnu, har blifvit satt här, i st. f. texternes hauðnu, emedan Sn. Edda (s. 221) bland getnamnen väl har haðna, men intet hauðna.
- ↑ Då formen enn mióvara l. miávara, acc. sg., finnes i alla texter, har det ej ändrats till enom mióvara, dat. (styrdt af hverfdi), hvilket man der annars kunnat vänta.
- ↑ viti borinn i st. f. textens vitz borinn; se not. 1, s. 38.
